تعریف شما از اینترنت چیست؟ خاطرتان هست اولین باری که به اینترنت متصل شدید چه کردید؟ بهاحتمال زیاد یک مرورگر را باز کرده و به وبسایتی سر زدید. اینترنت یا وب در معنای تخصصی خود برای اغلب کاربرانش چندان آشنا نیست؛ آنچه مصرفکننده از وب میخواهد محتوا است. اصولا همه در وب در پی محتواهای مختلف میگردند، هر کس بسته به علاقه و نیاز خود.
با این تفسیر، وب، معدنی از محتواهای گوناگون است که عدهای آنها را تهیه کرده و دیگران استفاده میکنند. حال سوالی که ذهن یک بازاری را مشغول میکند این است که، آنانی که در این فرآیند نقش تولیدکنندهی محتوا را بر عهده میگیرند چه عایدشان میشود؟ آیا هدفشان غیرمادی است و تنها به آگاهی و خیر رساندن به همنوعان خود فکر میکنند یا برعکس به طمع کسب سود، سودای تولید محتوا کردهاند؛ شاید هم هردو!
همین مجلهی اینترنتی را در نظر بگیرید. تا حالا به این فکر کردهاید که چرا باید چندین نفر شبانهروز کار کنند تا گسترهی متنوعی از مطالب را در اختیار شمای خواننده قرار دهند؟
آمار بازدیدکنندگان، محور توجه تولیدکنندگان محتوا است
اما چرا؟ چرا وبسایتهای مختلف تمام تلاش خود را میکنند تا پیوسته، مطالب خوب و متنوع برای بازدیدکنندگانشان فراهم کنند؟ گویی اهداف همهی وبسایتها از زمینههای مختلف هر چه که باشد در یک موضوع مشترک است: «جذب حداکثری بازدیدکننده». حال ببینیم اینکه توجه خوانندگان بیشتری به یک وبسایت (مثلا با موضوع اخبار فناوری) معطوف شود چه نتیجهای برای صاحبانش دارد.
در واقع این وبسایتها دارای دو تولید هستند؛ یکی اولیه و محتوایی که با آن به جذب مخاطب میپردازند و دومی: همان کسب توجه شما! بله، در حقیقت محصول نهایی، کالای فوقالعاده ارزشمند «توجه مخاطب» است. روزی چند مرتبه به وبسایتهای مختلف سر میزنید؟ چهقدر وقت صرف بازدید آنها میکنید؟ چه مطالبی «توجه شما» را به خود جلب میکنند؟ این وقت و توجه شما سرمایهای است بس گرانبها برای اهالی وب و بازارگردانان آن. این مسالهای است که همهی رسانهها از دیداری گرفته تا شنیداری و نوشتاری بیشترین اهمیت را به آن میدهند.
ولی با چه هدف؟ شما مجلهای میخرید، مثلا یک ماهنامه، و صفحهی آخر آن عدد ۱۰۰ را نشان میدهد، یعنی یکصد صفحه مطلب در اختیارتان است؛ اما تعداد صفحاتی که مقالههای مجله را اشغال کرده بهسختی به ۹۰ میرسد. برنامهی تلویزیونی موردعلاقهتان طبق اعلان قبلی ساعت ۲۲ تا ۲۳ پخش میشود، درحالیکه نهایتا ۴۵ دقیقه شخصیتهای دوستداشتنی خود را تماشا میکنید و باقی …
بله، تبلیغات؛ یکی از بزرگترین بازارهای پرپول قرن حاضر؛ هرجا پول انباشته شود قدرت به همراه میآورد و نزاع بر سر کسب پول و زور بیشتر در پیاش میآید.
اما برسیم به ربط این توضیحات به تیتر مقاله و اینکه درگیری اپل و گوگل و فیسبوک چهطور ممکن است به نابودی وب به آن شکل که میشناختیم منجر شود. حتما بارها برایتان اتفاق افتاده، بعد از جستوجوی موضوعی و کلیک کردن روی یک لینک، صفحهای بهجز صفحهی موردنظر شما باز شود و چیزی را تبلیغ کند. همچنین خیلی از وبسایتها پیش از ارایهی محتوا یا در اطراف آن کالاهای مختلفی را تبلیغ میکنند. حتی بعضی وقتها یک روز بعد از جستوجو در مورد ادکلنی که میخواهید به دوستتان هدیه بدهید هنگام مرور صفحات مختلف وب با تبلیغات ادکلن مواجه میشوید.
چند روز پیش فرصتی پیش آمد تا در «هماندیشی تخصصی دستاوردهای سامسونگ در IoT» شرکت کنم. من با پیشفرضهای خودم در این رویداد شرکت کردم. تا حدودی میدانستم که شرکتهای بزرگ فعال در این حوزه چه کردهاند و چهکار میخواهند بکنند. شرکتهایی مثل گوگل، اپل، مایکروسافت و اینتل هرکدام روی توسعهی پلتفرمهای خود کار میکنند. سامسونگ هم عطش زیادی برای عرضاندام در این بخش دارد و اخیرا چند گجت ریز و درشت را معرفی کرده. اما چرا فکر میکنم سامسونگ برای حضور در این بازار از همه آمادهتر است؟ در ادامه بیشتر توضیح میدهم.
اینترنت اشیا یکی از مفاهیم سهل و ممتنع اینروزهای دنیای تکنولوژی است. سهل، بهخاطر اینکه همین حالا هم در پیرامون ما وجود دارد. ترموستات هوشمند «نست» (Nest) یا لامپ هوشمند «هیو» (Hue) نمونههای معروفی هستند که در بازار یافت میشوند. اما ممتنع، از این جهت که حتی بزرگترین شرکتهای دنیا هم هنوز بهطور کامل نمیدانند به کدامسو باید بروند. مفهوم اینترنت اشیا در مقیاس کلان، بسیار پیچیده است و به توسعهی پلتفرمها و تدوین پروتکلهای جامع و متعدد نیاز دارد. نکتهی کلیدی اینجاست که سامسونگ آسوده از تمام پیچیدگیها، یک برگ برنده دارد. سامسونگ، همه چیز میسازد.
درحالیکه گوگل و اپل بیشتر روی توسعهی پلتفرم اینترنت اشیا کار میکنند، سامسونگ با تکیه بر دایرهی گستردهی محصولات مصرفیاش، از زاویهای متفاوت به موضوع نگاه میکند. سامسونگ همه چیز تولید میکند: از لامپ حبابی، یخچال و تلویزیون گرفته تا ساعت، دوربین و موبایل. این شرکت به معنای واقعی غول دنیای محصولات الکترونیکی مصرفی است. سامسونگ بهمحض اینکه به تکنولوژی مورد نیازش دست پیدا کند، میتواند با تعبیهی آن در دستگاههایش در کوتاهترین زمان، سبک زندگی میلیونها نفر را تغییر دهد.
سامسونگ در رویداد IFA 2015 تمام تمرکز خود را روی مفهوم اینترنت اشیا گذاشت. این شرکت اعلام کرد که تا سال ۲۰۲۰ تمام محصولاتش به قابلیت اینترنت اشیا مجهز میشوند. این ادعای سامسونگ آنقدرها هم دور از ذهن نیست. این شرکت تنها لازم است از پلتفرمها و سنسورهای موجود استفاده کند و با بهکارگیری آنها در یخچالها، ماشینلباسشوییها، جاروبرقیها، تلویزیونها، لامپها، دوربینهای امنیتی، ساعتها، گوشیها و پرینترها و دهها محصول دیگرش، همهچیز را در بستر یک شبکهی عظیم جای بدهد. کار سامسونگ از همه سادهتر است. اگر ۵ سال دیگر آماری بهدستتان رسید و دیدید که سامسونگ سهم حداکثری از بازار دستگاههای IoT را در اختیار دارد، تعجب نکنید.
ادوارد اسنودن فراموش کرد که ایمیلهای توییتر را خاموش کند و ۴۷ گیگابایت اعلان دریافت کرد.
«ادوارد اسنودن» (Edward Snowden)، هکری که اسناد محرمانهی آژانس ملی امنیت آمریکا را افشا کرد، چند روز پیش به توییتر ملحق شد و حساب کاربری ترک گفتهاش Snowden@ را پس گرفت. هنوز چیزی از بازگشت این مرد خبرساز نگذشته که او در این مدت ۴۷ گیگابایت ایمیل اعلان دریافت کرده است. اسنودن فراموش کرده بود که دریافت ایمیلهای اعلان را غیرفعال کند.
همانطور که انتظار میرفت ادوارد اسنودن بلافاصله تحت آماج دنبال کنندگان، پاسخها، علاقهمندیها، ریتوییتها و پیامهای مستقیم قرار گرفت. در کمتر از یک ساعت او بیش از ۸۰ هزار دنبالکننده داشت. اعلان تک تک این موارد هم به حساب ایمیل او فرستاده شد. اسنودن در حال حاضر ۱٫۲۶ میلیون دنبالکننده دارد که همینطور رو به افزایش است. اولین توییت او ۱۱۰ هزار بار محبوب و ۱۲۰ هزار بار ریتوییت شده است. خوشبختانه گوشی او در حالت بیصدا قرار داشت.
او در توییتر خود پست کرد:
“من فراموش کردم که دریافت اعلانها را خاموش کنم. توییتر برای هر دنبالکننده، محبوب، ریتوییت و پیام مستقیم ۴۷ گیگابایت ایمیل فرستاده است. #lessonlearned”
منبع: Twitter
امروزه اکثر دارندگان گوشیهای هوشمند از اپلیکیشنهای پیامرسانی مثل تلگرام یا وایبر استفاده میکنند. این قبیل از اپلیکیشنها هنگام نصب از کاربران خود میخواهند تا شماره تلفن همراهشان را وارد کنند؛ سپس پیامکی برای کاربر ارسال میشود. این پیامک حاوی یک رمز عددی است. اپلیکیشن از کاربر میخواهد که رمز ارسالشده را هنگام نصب وارد کند. اپلیکیشن از این طریق از صحت شماره تلفن واردشده اطمینان حاصل میکند. تا زمانی که کاربران از سیمکارتهای فیزیکی (مشابه نمونههای رایج در ایران) استفاده کنند، مشکلی جدی پیش نمیآید.
امروزه در بسیاری کشورهای دنیا شماره تلفنهای برخط صرفا جهت ارسال و دریافت پیامک بهوسیلهی اینترنت ارایه میشوند. اکثرا این شمارهها بهصورت اشتراکی هستند و معمولا برای چند ماه خریداری میشوند و پس از سپری شدن مدتزمان خریداریشده، شمارهی موردنظر غیرفعال شده و در صورت نیاز به فرد دیگری اجاره داده میشود. فرض کنید شخصی با شمارهی اشتراکی خود، اپلیکیشن پیامرسانی را ثبت کرده باشد و اشتراک خط خریداریشده پس از مدتی برای فرد اول منقضی و مجددا توسط فرد دیگری خریداری شود. حال کافی است فرد دوم نیز همان اپلیکیشن را با شمارهی خریداریشدهی خود ثبت کند؛ در اینصورت به لیست مخاطبان و تمام پیامهای موجود در اپلیکیشن شخص اول دسترسی خواهد داشت. این آسیبپذیری امنیتی که میتوان آن را بهنوعی نقص کنترل دسترسی حساب قلمداد کرد بسیار جدی است.
شکل زیر تصویری مربوط به اپلیکیشن تلگرام را نشان میدهد که توسط چندین کاربر با یک شماره تلفن آنلاین ثبت شده است و پیامهای تمامی کاربران قبلی قابلدسترس هستند.
پیامهای کاربران اپلیکیشن تلگرام ثبتشده با یک شماره تلفن آنلاین
طبق بررسیهای صورت گرفته، اکثر اپلیکیشنهای پیامرسانی که از تایید پیامکی جهت احراز هویت کاربران خود استفاده میکنند دارای این نقص امنیتی هستند. شکل زیر هم نتیجهی بررسیهای انجامشده روی معروفترین اپلیکیشنهای پیامرسانی را نشان میدهد. این تصویر بیان میکند که در طول یک روز چند اپلیکیشن با یک شماره تلفن آنلاین رایگان فعال شدهاند.